De Groningse Saskia (19) moest onlangs totaal onverwacht iemand reanimeren. Een heftige ervaring, vooral omdat ze nog nooit een reanimatietraining had gevolgd. Aan Defibrion vertelt ze haar verhaal én legt ze uit waarom ze zich alsnog aanmeldde voor een reanimatiecursus.

Je denkt altijd dat het jou niet overkomt

 

Saskia: “Het gebeurde vorige maand toen ik bezig was met mijn vrijwilligerswerk bij de Dierenambulance. We hadden net een dier opgehaald bij een appartementencomplex en wilden weer wegrijden. We zagen wel dat er in de tussentijd ook een ambulance was geparkeerd, maar gaven er verder geen aandacht aan. Toen we in wilden stappen hoorden we plotseling geschreeuw; een vrouw riep dat ze hulp nodig had en vroeg of we direct konden komen. We renden achter haar aan de trap op, drie verdiepingen omhoog. Toen we het appartement binnenkwamen zagen we een man met ontblote borst op de grond liggen. Eén ambulancemedewerker was bezig hem te reanimeren, de ander legde zuurstof aan. Zodra ze ons zagen vroeg de man die aan het reanimeren was of we konden helpen. Ik had nog nooit gereanimeerd en wist niet hoe het moest, maar ik zei meteen dat ik wilde helpen. Ik dacht er niet eens over na; ik kon alleen maar denken dat ik het leven van deze man moest redden.

 

Die tweede ambulance kwam maar niet

Terwijl ik mijn jas van me af gooide legde de andere hulpverlener snel uit wat ik moest doen. Ze hielp me met het positioneren van mijn handen en zei dat ik bij elke tel de borstkas van de man in moest drukken. Een AED was er op dat moment niet; de hulpverleners wisten bij de melding nog niet dat het om een persoon met een hartstilstand ging en hadden daarom geen AED mee naar boven genomen. Dat was inmiddels doorgegeven aan de centrale, maar de tweede ambulance kwam maar niet. In de minuten daarna wisselden we elkaar af met reanimeren. Toen de politie kwam om het over te nemen waren we volledig uitgeput. Ik wilde niet in de weg lopen en ben daarom vrij snel vertrokken. Ik hoorde later dat de dochter van het slachtoffer aan de politie heeft gevraagd of ze wilden stoppen met reanimeren. Ze was bang dat haar bijna 90-jarige vader als kasplantje zou eindigen als hij ooit nog bij kennis zou komen. Hij heeft het dus niet gehaald, nee. We hoorden achteraf nog dat de man een vernauwing in zijn bloedvaten had en dat reanimatie in dit geval weinig zin meer had. Heel verdrietig, maar ik ben wel blij dat we er alles aan hebben gedaan om hem te redden.

 

Dat gebeurt alleen bij anderen

Ik had echt niet gedacht dat ik ooit iemand zou moeten reanimeren. Je hoort zoiets wel van andere mensen, maar je denkt altijd dat het jou niet overkomt. Ik had daarom ook nog nooit een reanimatiecursus gevolgd. Het heeft me wel aan het denken gezet hoor. Ik had er echt niet aan moeten denken dat ik die dag zonder hulp had moeten reanimeren. Ik heb me de week erna meteen aangemeld voor een reanimatiecursus. Mocht zoiets nog eens gebeuren dan weet ik in elk geval precies wat ik moet doen.”

 

16.000 hartstilstanden per jaar

Saskia’s verhaal is geen uitzondering; ieder jaar krijgen 16.000 mensen buiten het ziekenhuis een hartstilstand. In circa 70% van de gevallen zijn omstanders aanwezig. Hoe sneller zij beginnen met reanimeren, hoe groter de overlevingskans van een slachtoffer. Bij Defibrion vinden we het belangrijk dat zoveel mogelijk mensen kunnen reanimeren. Wilt u meer weten over hoe u moet reanimeren, lees dan ons blogbericht reanimeren met een AED. Tevens kan u zich hier opgeven voor de jaarlijkse BHV cursus.